Op 21 juli 2025, precies om 13:12 uur lokale tijd, stortte een Bangladesh Air Force-vliegtuig van het type Milestone School in de wijk Uttara van Dhaka. Het vliegtuig, een Chengdu FT-7BGI-trainer — een variant van de Chinese J-7-jet — raakte de Haider Ali Building van de school direct tijdens lesuren. De impact was cataclysmisch: 36 doden, waaronder 32 kinderen van maximaal 12 jaar, drie leraren en de piloot. 172 anderen raakten gewond, 25 daarvan in kritieke toestand. Het was geen ongeluk. Het was een ramp die de samenleving in Dhaka en verder naar binnen deed trillen.
Het moment van de crash
De FT-7BGI, een tweezits opleidingsvliegtuig dat sinds de jaren ’90 in gebruik is bij de Bangladesh Air Force, vertrok vanaf de luchtmachtbasis in Dhaka Cantonment voor een standaard oefenvlucht. Volgens de opnames van bewakingscamera’s op het schoolterrein stortte het toestel plotseling af, zonder enig teken van technische storing. Het vloog laag, met een hoek van ongeveer 45 graden, en ramde de voorzijde van het gebouw met een kracht die het beton doorboorde. Het vliegtuig kwam er aan de andere kant weer uit — een scène die ooggetuigen omschreven als ‘een film die niet werkelijk kan zijn’. De school was vol met kinderen. Het was een gewone middag: wiskundeles, een pauze van tien minuten, en toen — stilte. En daarna geschreeuw.
De doden en de redden
De meeste slachtoffers waren kinderen. De meesten stierven direct door de impact, anderen door verbrandingen of inwendige verwondingen. Zestig gewonden werden naar het National Institute of Burn and Plastic Surgery gebracht — het grootste brandwondencentrum van Bangladesh. Een andere 28 werden opgenomen in het Combined Military Hospital, waar ook de piloot, die overleefde op de crashplek, uiteindelijk overleed. Hij heette Towkir, 32 jaar oud, ervaren piloot, maar volgens de onderzoekscommissie: ‘in een situatie die buiten zijn controle lag.’
De reddingsactie was massaal. Veertien soldaten van de Bangladesh Army, een politieagent en een brandweerman raakten gewond tijdens het zoeken naar overlevenden onder de puinhopen. Geen enkel kind werd vergeten. Ze droegen gewonde kinderen op hun rug door de rook, terwijl anderen met bloedende handen stenen verwijderden. Het was geen operatie. Het was een nationale schok.
De onderzoekscommissie en de conclusie
Al op de dag na de crash vroeg het Hooggerechtshof van Bangladesh om een onafhankelijk onderzoek. Dat leidde tot de vorming van een technische commissie, samengesteld uit luchtvaartexperts, mechanici en veiligheidsanalisten. Hun verslag, ingeleverd op 5 november 2025 aan Chief Adviser Muhammad Yunus, was duidelijk: geen defecten in het toestel. Geen fouten in de onderhoudsprotocollen. Geen probleem met het vliegveld. Alleen: pilot error.
‘De piloot verloor tijdens een manoeuvre de controle,’ zei Shafiqul Alam, perssecretaris van Yunus. ‘Hij probeerde een te agressieve klim na de start, waardoor het vliegtuig in een stall raakte. De hoogte was te laag om te herstellen.’
De commissie vond ook dat de opleiding van jonge pilots te dicht bij een dichtbevolkte wijk plaatsvond. De FT-7BGI is geen gevechtsvliegtuig — het is een trainer. En toch werd het gebruikt in de buurt van scholen, markten en woningbouwprojecten. ‘Het risico was bekend,’ zei een anonieme luchtvaartanalist. ‘Maar niemand wilde de kosten van verhuizing dragen.’
Waarom gebeurde dit nu?
Dit is niet het eerste vliegtuigongeluk in Dhaka. In 2018 stortte een militaire C-130 neer in een wijk, waarbij 16 mensen omkwamen. In 2020 viel een privé-jet op een winkelcentrum in Chittagong. Elke keer werd er beloofd: ‘We zullen het beter doen.’ Maar de opleidingsbases bleven waar ze waren. De Bangladesh Air Force heeft slechts drie actieve bases. Twee van hen liggen in of vlakbij de hoofdstad. De derde, in Jessore, is te ver voor dagelijkse trainingen. Dus bleef men oefenen boven de scholen.
De FT-7BGI is een oud toestel — gebouwd in de jaren ’80 in China, op basis van de Sovjet MiG-21. Het is betrouwbaar, maar niet modern. Geen automatische veiligheidssystemen. Geen geavanceerde waarschuwingen. De piloot moet alles zelf zien, voelen, beslissen. En op een drukke dag in juli, met een temperatuur van 35 graden en een lucht die zwaar was van vocht, was dat te veel.
Wat nu?
De commissie stelde drie concrete maatregelen voor: 1) Alle basale pilotenopleiding verplaatsen naar een locatie minstens 100 kilometer buiten Dhaka, 2) Een onafhankelijke luchtveiligheidsautoriteit opzetten, los van de luchtmacht, en 3) Een nationaal register van alle militaire vliegtrajecten boven bewoonde gebieden, openbaar voor de bevolking.
Op 15 november kondigde de overheid aan dat de eerste opleidingsvliegtuigen naar Jessore zouden worden verplaatst — maar pas vanaf juni 2026. Dat is te laat voor de kinderen van Uttara. En te laat voor de ouders die nu elke dag naar de schoolgaan, en niet meer kunnen slapen.
De diepere pijn
Er is geen enkel kind meer in de Haider Ali Building. De ruïnes zijn afgebroken. Een klein monument staat nu op de plek — met de namen van de 32 kinderen, de drie leraren, en de piloot. Er staat geen datum op. Geen oorzaak. Alleen de woorden: ‘Zij leerden om te lezen. Ze leerden niet om te sterven.’
De wereld keek even. De media gingen verder. Maar in Dhaka, in Uttara, in elke klaslokaal waar een kind nu aan een tafel zit, hangt er een stilte. Niet van verdriet. Van angst. Want wie zegt dat het volgende vliegtuig niet ook op school stort?
Frequently Asked Questions
Waarom werd een opleidingsvliegtuig boven een school gebruikt?
Omdat de Bangladesh Air Force geen alternatieve opleidingsbasis had buiten Dhaka. De enige geschikte locatie, Jessore, ligt te ver voor dagelijkse trainingen, en de kosten van een nieuwe basis werden vermeden. De FT-7BGI werd daarom vaak gebruikt op lage hoogte en dicht bij bewoonde gebieden — een risico dat bekend was, maar systematisch genegeerd werd.
Was het vliegtuig technisch defect?
Nee. Het onderzoek concludeerde dat het vliegtuig in perfecte staat verkeerde. De onderhoudslogboeken waren volledig, en alle inspecties waren recent afgerond. De oorzaak was puur menselijk: een verkeerde manoeuvre tijdens de start, waarbij de piloot de snelheid en hoogte niet goed inschatte.
Hoeveel kinderen zijn er precies omgekomen?
32 kinderen, allemaal tussen de 7 en 12 jaar oud. De eerste berichten spraken van 27 doden, maar na dagen van identificatie en DNA-testen werd het eindgetal bevestigd op 36 doden — waarvan 32 leerlingen. De meesten stierven direct door de impact of door verbrandingen door de brand die het vliegtuig terechtkwam.
Wat gebeurt er met de piloot zijn familie?
De piloot, Towkir, werd opgevoed in een arm gezin in Sylhet. Zijn familie kreeg een financiële compensatie van de overheid, maar geen officiële erkenning van zijn rol in de ramp. Zijn naam staat niet op het monument. Zijn kinderen zijn nu onder de hoede van een oom, en de luchtmacht heeft hun toekomstige opleiding betaald — maar niemand spreekt openlijk over hem. Hij is een naam zonder gezicht.
Zal de opleiding echt verplaatst worden?
Ja, maar pas vanaf juni 2026. De overheid heeft de verplaatsing naar Jessore aangekondigd, maar er zijn nog geen nieuwe hangars gebouwd, en de infrastructuur is niet klaar. Tussen nu en dan blijven er nog trainingen plaatsvinden boven Dhaka — met hetzelfde risico. Veel ouders vrezen dat de beloften weer vergeten zullen worden.
Wat zeggen experten over de veiligheid van militaire vliegtuigen in steden?
Veel internationale experts, zoals de Internationale Luchtvaartorganisatie, waarschuwen al jaren: opleidingsvliegtuigen mogen niet over dichtbevolkte gebieden vliegen. Bangladesh is een van de weinige landen ter wereld waar dit nog gebeurt. In India, Pakistan en zelfs in Nigeria zijn er strikte vliegroutes buiten steden. De wetenschap is duidelijk: het risico is onaanvaardbaar. De vraag is niet of het gebeurt, maar wanneer.
